Dat de overheid bij het nemen van besluiten op aanvraag (zoals vergunningaanvragen) is gebonden aan termijnen, bleek al uit een vorige blog. Maar wat kun je eigenlijk doen als de overheid die termijnen niet naleeft? Iedereen zal wel eens hebben gehoord van de ‘Wet dwangsom’. Op grond daarvan is de overheid in geval van nalatigheid in bepaalde gevallen en onder bepaalde voorwaarden een dwangsom verschuldigd aan de aanvrager. Maar dat biedt niet altijd een uitkomst. Zo is de dwangsom relatief laag. En meestal is het de aanvrager niet zozeer te doen om geld (de dwangsom) maar juist om een daadwerkelijk besluit.
Uit het AD van 27 april jl.: “Edwin wint rechtszaak over metershoge stalen loods pal tegen zijn achtertuin: ‘En nu afbreken die muur’” Typisch zo’n artikel in de media waarvan je als specialist denkt “weten jullie dat nou wel zeker, media?” Maar ook los daarvan is de kwestie die in het artikel wordt beschreven interessant. Zeker omdat het een waarschuwing bevat aan kopers van huizen: verdiep je in het geldende bestemmingsplan! In deze blog wordt op de zaak ingegaan vanuit een juridisch-planologisch perspectief.
Veel overheden lopen momenteel over. Er is teveel werk, of er zijn te weinig medewerkers. Of beide is het geval. Maar een ding is duidelijk: het lukt veel overheden niet om op tijd besluiten te nemen. Dat roept een aantal vragen op. Ten eerste: welke termijnen gelden er eigenlijk voor de overheid? En ten tweede: wat kun je er als belanghebbende aan doen om de overheid aan te sporen om een besluit te nemen als ze een termijn heeft overschreden? In deze blog komt de eerste vraag aan de orde: welke termijnen gelden er? In een volgende blog wordt op de tweede vraag ingegaan.
Wat te doen als je verneemt dat de gemeente bomen wil kappen, en je het daar niet mee eens bent? Wel, kom in aktie! Maar hoe ziet die aktie er uit? Bezwaarschrift tegen de kapvergunning indienen en vervolgens achterover leunen? Nee, zeker niet. Van de bezwaarmaker wordt in dit soort gevallen meer verwacht. Bijvoorbeeld dat hij een schorsingsverzoek indient bij de rechtbank. Dat niet iedereen van die noodzaak op de hoogte is, vernam ik onlangs weer. Tot grote woede van een bezwaarmaker trok de gemeente zich niks van zijn bezwaar aan en ging ze na de bezwaartermijn zomaar tot de kap over. Mag dat zomaar?! Jazeker…
Een van de interessantste zaken die ik tegenkwam in het onderzoek dat ik een paar jaar geleden heb gedaan naar ‘Nimbyisme’ en burgerverzet, is het fenomeen ‘diëtrologica’. Die term staat voor ‘datgene wat erachter schuilt’, en vertoont gelijkenis met het fenomeen complottheorie. Mensen hebben de neiging overal iets achter te zoeken, of er een verklaring voor te zoeken. Ook voor zaken waar geen verklaring voor is. En op dezelfde manier hebben mensen de neiging in het handelen van anderen opzet te zien. Waar dat handelen vaak volstrekt willekeurig is. Het zoeken naar dit soort verklaringen wordt gevoed door wantrouwen. Van beide kanten.
Je komt het vaak tegen: Bezwaarschriftencommissies die zijn ingericht als rechtbankjes. Voorafgaand aan de zitting van zo’n commissie schrijft het bestuursorgaan dat het besluit heeft genomen waartegen bezwaar werd gemaakt, een heus ‘verweerschrift’. En bij binnenkomst bij de commissie wordt de club van betrokkenen keurig in twee kampen verdeeld: de mensen van het bestuursorgaan dienen aan de ene kant van de zaal plaats te nemen en de bezwaarmakers aan de andere kant. Pal tegenover elkaar dus. Wat daar mis mee is? Dat zal ik u vertellen.
Het AD bracht het op 19 maart jl. : “Inkijk, licht, geluid: klagende omwonenden Zalmhaventoren krijgen gelijk van de rechter”. Betekent dit ronkende nieuwsbericht dat de hoogste woontoren van Nederland, de Zalmhaventoren in Rotterdam, weer moet worden afgebroken? Nee, zeker niet. Het ‘gelijk’ dat de omwonenden van de rechter hadden gekregen zat ‘m in de toekenning van een hoger bedrag aan planschadevergoeding dan de gemeente aanvankelijk had toegekend. Fiks hoger trouwens.
Een quote die zomaar door mijn hoofd spookte nadat ik las dat Willem Engel vandaag was opgepakt wegens opruiing. Ik zal u niet lastig vallen met mijn persoonlijke mening over maatschappelijke onderwerpen. En al helemaal niet met mijn mening over bekende persoonlijkheden. Maar ik begin toch over Willem Engel omdat hij vanuit conflict-psychologisch perspectief een interessant fenomeen is.
In een vorige blog schreef ik al over de overeenkomst van aanneming van werk. Die overeenkomst is als bijzondere overeenkomst geregeld in Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek (BW). De regeling in het BW is echter summier, en dat heeft alles te maken met het feit dat de bouwsector gewend is om haar eigen zaken te regelen door middel van gestandaardiseerde contractsvoorwaarden. Zo’n eigen regeling betreft bijvoorbeeld de bekende UAV 2012. Maar er zijn ook andere niet-wettelijke regelingen.
Inderdaad. Goed gezien! We hebben de website een nieuw behangetje gegeven. Waar ie voorheen een ‘petrol’ kleur had met beige accent, daar is nu gekozen voor een frisse blauwe kleur met hier en daar een oranje accent. Niet omdat we zo koningsgezind zijn of dat er een WK voetbal voor de deur staat. Maar, gewoon, omdat we dat mooi vonden. ‘We’ is trouwens de website maker en ik. En dat ‘ik’ mocht ook wat prominenter naar voren komen. Vandaar dat er hier en daar een fotootje is geplaatst van mij. De inhoud is verder hetzelfde gebleven. En wat ook hetzelfde is gebleven, is dat hier regelmatig wordt geblogd. Tot de volgende blogpost dus!
Willem Brakenhoff