Het is komkommertijd, en dus een goed moment om een kort blogje te schrijven over een relatief obscuur onderwerp: de uitweg. Je komt de uitweg ook onder andere benamingen tegen, zoals ‘inrit’ en ‘uitrit’. Hoewel ‘uitweg’ wel de officiële benaming is. Althans, als we de terminologie van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht ‘officieel’ mogen noemen. En hoewel de meeste gemeentelijke APV’s die term ook hanteren, weerhoudt dat veel gemeentes er niet van om het desbetreffende beleid bijvoorbeeld ‘inrittenbeleid’ te noemen. Dus mocht u zich afvragen of uw gemeente beleid over uitwegen kent, vergeet dan niet om zekerheidshalve ook even op ‘inrittenbeleid’ te googlen. Maar goed, in deze blog dus een paar woorden over de uitweg en de uitwegvergunning.
Het milieurecht is een complex onderdeel van het ruimtelijk bestuursrecht (of ‘omgevingsrecht’). Het is ook een groot onderdeel daarvan. Centrale wet in het rechtsgebied is de Wet milieubeheer. En centraal begrip in die wet is de ‘inrichting’. Het op de Wet milieubeheer gebaseerde Activiteitenbesluit kent daar drie soorten van: de inrichting type A, type B en type C. Voor deze typen gelden verschillende regels. Het is dus van belang om deze typen te kunnen onderscheiden. Deze blog gaat daarom wat dieper in op de inrichting.
Dat de overheid bij het nemen van besluiten op aanvraag (zoals vergunningaanvragen) is gebonden aan termijnen, bleek al uit een vorige blog. Maar wat kun je eigenlijk doen als de overheid die termijnen niet naleeft? Iedereen zal wel eens hebben gehoord van de ‘Wet dwangsom’. Op grond daarvan is de overheid in geval van nalatigheid in bepaalde gevallen en onder bepaalde voorwaarden een dwangsom verschuldigd aan de aanvrager. Maar dat biedt niet altijd een uitkomst. Zo is de dwangsom relatief laag. En meestal is het de aanvrager niet zozeer te doen om geld (de dwangsom) maar juist om een daadwerkelijk besluit.
De laatste tijd is er veel te doen om participatie. Dat heeft vooral te maken met het feit dat ‘participatie’ een bekende term is geworden buiten de juristerij. De burger heeft de term omarmd, en steekt overal waar (bouw)ontwikkelingen worden geïnitieerd zijn vinger omhoog om te vragen hoe het zit met de ‘participatie’. Natuurlijk is participatie als zodanig helemaal niet afdwingbaar (en zal het onder de nieuwe Omgevingswet ook niet worden) maar desondanks heeft de burger op dit moment een behoorlijk indirect dreigmiddel om participatie toch af te dwingen. Namelijk in de zin van: als u ons niet serieus laat participeren, dan doen wij een beroep op stikstof!
Uit het AD van 27 april jl.: “Edwin wint rechtszaak over metershoge stalen loods pal tegen zijn achtertuin: ‘En nu afbreken die muur’” Typisch zo’n artikel in de media waarvan je als specialist denkt “weten jullie dat nou wel zeker, media?” Maar ook los daarvan is de kwestie die in het artikel wordt beschreven interessant. Zeker omdat het een waarschuwing bevat aan kopers van huizen: verdiep je in het geldende bestemmingsplan! In deze blog wordt op de zaak ingegaan vanuit een juridisch-planologisch perspectief.
Veel overheden lopen momenteel over. Er is teveel werk, of er zijn te weinig medewerkers. Of beide is het geval. Maar een ding is duidelijk: het lukt veel overheden niet om op tijd besluiten te nemen. Dat roept een aantal vragen op. Ten eerste: welke termijnen gelden er eigenlijk voor de overheid? En ten tweede: wat kun je er als belanghebbende aan doen om de overheid aan te sporen om een besluit te nemen als ze een termijn heeft overschreden? In deze blog komt de eerste vraag aan de orde: welke termijnen gelden er? In een volgende blog wordt op de tweede vraag ingegaan.
Wat te doen als je verneemt dat de gemeente bomen wil kappen, en je het daar niet mee eens bent? Wel, kom in aktie! Maar hoe ziet die aktie er uit? Bezwaarschrift tegen de kapvergunning indienen en vervolgens achterover leunen? Nee, zeker niet. Van de bezwaarmaker wordt in dit soort gevallen meer verwacht. Bijvoorbeeld dat hij een schorsingsverzoek indient bij de rechtbank. Dat niet iedereen van die noodzaak op de hoogte is, vernam ik onlangs weer. Tot grote woede van een bezwaarmaker trok de gemeente zich niks van zijn bezwaar aan en ging ze na de bezwaartermijn zomaar tot de kap over. Mag dat zomaar?! Jazeker…
Een van de interessantste zaken die ik tegenkwam in het onderzoek dat ik een paar jaar geleden heb gedaan naar ‘Nimbyisme’ en burgerverzet, is het fenomeen ‘diëtrologica’. Die term staat voor ‘datgene wat erachter schuilt’, en vertoont gelijkenis met het fenomeen complottheorie. Mensen hebben de neiging overal iets achter te zoeken, of er een verklaring voor te zoeken. Ook voor zaken waar geen verklaring voor is. En op dezelfde manier hebben mensen de neiging in het handelen van anderen opzet te zien. Waar dat handelen vaak volstrekt willekeurig is. Het zoeken naar dit soort verklaringen wordt gevoed door wantrouwen. Van beide kanten.
Je komt het vaak tegen: Bezwaarschriftencommissies die zijn ingericht als rechtbankjes. Voorafgaand aan de zitting van zo’n commissie schrijft het bestuursorgaan dat het besluit heeft genomen waartegen bezwaar werd gemaakt, een heus ‘verweerschrift’. En bij binnenkomst bij de commissie wordt de club van betrokkenen keurig in twee kampen verdeeld: de mensen van het bestuursorgaan dienen aan de ene kant van de zaal plaats te nemen en de bezwaarmakers aan de andere kant. Pal tegenover elkaar dus. Wat daar mis mee is? Dat zal ik u vertellen.
Het AD bracht het op 19 maart jl. : “Inkijk, licht, geluid: klagende omwonenden Zalmhaventoren krijgen gelijk van de rechter”. Betekent dit ronkende nieuwsbericht dat de hoogste woontoren van Nederland, de Zalmhaventoren in Rotterdam, weer moet worden afgebroken? Nee, zeker niet. Het ‘gelijk’ dat de omwonenden van de rechter hadden gekregen zat ‘m in de toekenning van een hoger bedrag aan planschadevergoeding dan de gemeente aanvankelijk had toegekend. Fiks hoger trouwens.